دیدگاهها و جهان بینی‌ متفاوت بین اقشار جامعه-
عدم احترام به عقاید و نظرهایی که با ما همگن نیستند-
انتظارات بالا و عجولانه ما در دستیابی به نتیجه- 

متأسفانه جامعه ما یک جامعه سنتی‌ و فرد گراست، و برای حل مشکلات بجای استفاده از عقلانیت همیشه بدنبال یک شخص میگردیم که مردم او را مشکل گشا میدانند (دکتر سریع القلم)! حتی در مسائل علمی‌ و مدرن، مثلا وقتی یک نفر مریض می‌شود، میشنویم که میگن برو پیش فلان دکتر، دستش شفاست! اینها نشان دهنده این واقعیت است که جامعه ما آماده ورود به سیستم جهانی‌ و جهان بینی‌ مدرن نیست، و از همه مهم تر، این فرهنگ فرد گرایی ما خود دلیل اصلی‌ دیکتاتور پروریست. صحبت کردن راجع به دموکراسی و امید داشتن به بدست آوردن اون خیلی‌ خوب است، ولی‌ ما با حرف زدن و امید داشتن به دموکراسی نمی‌رسیم، بلکه نیاز به برنامه‌ریزی خیلی‌ دقیق و بنیادین داریم. به گفته دکتر محمود سریع القلم (استاد فلسفه دانشگاه شهید بهشتی‌)، لازمه توسعه و رسیدن به دموکراسی وجود یک سری باورهای مشترک است. یک سری اصول اولیه سیاسی و اجتماعی باید بین مردم هماهنگ باشد، که بر پایه آن بتوان ساختمان دموکراسی را ساخت. امّا ما این اشتراک نظر را نداریم، و برای همین هم هست که میبینیم دولتهای اخیر، دولتهای هاشمی‌، خاتمی، و احمدی نژاد، از لحاظ اصولی و بنیادی باهم متفاوت بودند، و هرکدام راه متفاوتی را طی‌ کردند، و نتیجه این بوده است که ساختمان قبلی‌ رها شده، و هر دولت جدید شروع به ساختن ساختمان خودش کرده، بنابرین ما بعد از ۲۰-۳۰ سال هنوز در مراحل اولیه رشد دموکراتیک قرار داریم. دلیل این مشکل هم فرد‌گرایی و هم هول بودن ما برای رسیدن به نتیجه است. در اینجا فرد گرأیی باعث می‌شود که هر دولتی بسته به عقاید و برنامه ریزی‌های شخص رئیس جمهور برنامهٔ منحصر به فردی ارائه بدهد، و مردم هم استقبال می‌کنند، چون راه قبلی‌ ناتمام مانده و به نتیجه نرسیده، از دید عامه جامعه شکست خورده است، پس باید فکر راه جدید بود. البته دکتر سریع القلم معتقد است که اتفاقاتی که در حال حاضر در ایران رخ میدهد لازمه پیشرفت است و این مراحل باید طی‌ بشوند تا روزی که ما به نقطه ای‌ برسیم که بتوانیم یک راهکار عملی‌ برای حرکت در مسیر دموکراسی به جامعه ارائه دهیم.

مسالهٔ دیگری که متأسفانه ما کاملا آنرا نادیده میگیریم، به قول دکتر محمد رضا نیکفر، “پدیدهٔ احمدی نژاد” است، در مقاله‌ا‌ی با همین نام نیکفر مینویسد که “در وجود همهٔ ما مقداری احمدی نژاد وجود دارد.” ما همیشه دنبال انکار زشتیها و نقص‌های اخلاقی‌ و فرهنگی‌ خود هستیم، و کاملاً فراموش کرده‌ایم که همیشه تغییر از خود ما شروع میشود، ما هرچقدر هم با موفقیت احمدی نژاد‌ها و خامنه‌ای‌ها را از کار بیندازیم و سرنگون کنیم، دیکتاتوری جدید جایگزین آنها خواهیم کرد. ما حاضر نیستیم این حقیقت را باور کنیم که “احمدی نژاد هم از ماست، و طرفداران او هم از مردم خود ما هستند” (“پدیدهٔ احمدی نژاد”). به نظر من احمدی نژاد یک سمبل است، سمبلی‌ که ما باید از آن درس بگیریم، سمبلی‌ که بجای کشتنش از سمت ریاست جمهوری، باید او را در خودمان بکشیم. وقتی‌ ما به سادگی‌ به اطرافیان خود، و حتی به خودمان دروغ میگوییم، وقتی‌ میبینیم که حق دیگری ضایع میشود و براحتی از کنار آن میگذریم، و هزار اشکال و نقص دیگر، چگونه وجود احمدی نژاد را در خود نمی‌بینیم؟